februari 3, 2024No Comments

Ik ben een muze

Mijn echtgenoot is beeldend kunstenaar en ik ben zijn (door mijzelf verklaarde) muze. Dat vinden we leuk. Hij vindt het vooral leuk dat ik dat heel leuk vind. Ik heb namelijk een erg romantisch beeld bij het muzeschap, eentje waar ik meestal helemaal niet aan voldoe. Ik zie een muze als een vrouw die er altijd beeldschoon en weelderig bij ligt (natuurlijk op een sofa) en vol aanbidding met smachtende ogen, meneer de kunstenaar aanstaart. Dat laatst doe ik natuurlijk wel als ik daar tijd voor heb, maar de meeste tijd ploeter ik ook maar wat rond in veel te makkelijk zittende kleding. Maar dat is eigenlijk ook alleen maar handig als je af en toe helpt met kunst slepen.

Als muze ben ik ook zijn grootste criticus. Maar dat komt heel nauw. Als we samen een selectie van zijn geschoten foto’s bekijken (die hij daarna verwerkt in een krantencollage) en ik net bij een foto -waar hij zelf erg enthousiast over is- op dat beslissende moment opeens aandrang heb tot een (elegante!) nies, en daardoor iets mijn gezicht vertrek, dan lijkt het kunstwerk al bijna in de prullenbak te verdwijnen alvorens het ’t daglicht heeft kunnen zien. Soms twijfel ik over een foto waar hij erg enthousiast over is. Dan neemt hij het in overweging en overtuigt mij daarna waarom het wel goed is. En meestal heeft hij dan gelijk, en weet hij daarom ook heel zeker waarom het goed is.

Het is dus vrij zenuwslopend, dat zelf verklaarde muzeschap. Het sjouwen van kunst is vrij eng (ik ben soms wat onhandig), en ik moet goed de controle houden over eventuele zenuwtrekjes in mijn gezicht, bij het aanschouwen van zijn kunstwerken. Maar! We zijn al 22 jaar bij elkaar en ik ben nog steeds iedere keer weer flabbergasted als ik zijn werk in het echt zie.

Dit weekend zijn de fantastische krantencollages van Martijn Hesseling nog te zien op Art Rotterdam bij Rademakers Galley (Booth 74). Gaat dat zien!

Vandaag en morgen (3 en 4 februari 2024) zijn de fantastische krantencolleges van Martijn Hesseling nog te zien op Art Rotterdam bij Rademakers Galley (Booth 74). Gaat dat zien!

november 17, 2019No Comments

Best gek eigenlijk…

Best gek eigenlijk. Alsof ik ooit een kratje op ben geklommen en fluisterend een beetje over mijn werk ben gaan roepen. Misschien wel een idee om eens even wat over mijzelf te vertellen. Bij deze.

Ik ben een import-amsterdammer, die 17 jaar geleden vanuit Twente naar het Amsterdamse is verhuisd. Voor de liefde! Ondanks dat ik naast geliefde (www.martijnhesseling.nl) ook van Amsterdam ben gaan houden, heb ik nog steeds af en toe heimwee naar de weilanden + groepjes eikenbomen. Een koe her en der. Een mooie hoeve. Die Twentse tongval blijft sluimeren, na een flinke werkdag of een wijntje of twee.

In Amsterdam ging ik aan de slag bij een webdevelopersbureau waar ik 10 jaar als ontwerper heb gewerkt. Na een paar jaar kregen we 2 heel leuke kinderen. Niet met het webdevelopersbureau trouwens, maar met @martijnhesseling. Zoon Ilias (nu bijna 12) en later dochter Dauphine (bijna 7) Het begon na een paar jaar een beetje te knagen. Het voelde gek dat mijn kinderen (met tegenzin-> huilen!) op de opvang zaten, ze ons moesten missen, en ik ze het liefst zoveel mogelijk om mij heen wilde hebben. Ik werkte in feite om de opvang te betalen. Er klopte iets niet.

Na een incident op de crèche, besloot ik het roer om te gooien. Ik begon voor mijzelf. Want ik wilde zoveel mogelijk zelf voor mijn kinderen zorgen. Ondertussen heb ik een fijne kring opdrachtgevers waar ik vooral websites voor ontwikkel (strategie + design) en ontwerp huisstijlen. En ik ben ook niet vies van een illustratie her en der! Ik werk zoveel mogelijk als die twee op school zitten. Vaak zit ik ook wel te bikkelen als ze thuis zijn, maar ik ben altijd beschikbaar voor knuffels. En als ik er niet kan zijn, dan is Martijn daar. Zo droomde ik van het werk- en gezinsleven.

Nailed it.

augustus 30, 2017Comments are off for this post.

Analoge vakantie is echt vakantie

‘We nemen allemaal geen devices mee op vakantie!’ deelden we onze kinderen mee. Na wat blikken van ongeloof en een beginnend protest, accepteerden ze dit verschrikkelijke nieuws toch vrij snel. Ze leken er opeens wel zin in te hebben. Lekker takken zoeken enzo. Mijn echtgenoot draaide zich vervolgens naar mij toe en zei gedecideerd: ‘ik denk dat jij ook je laptop thuis moet laten.’ Mijn hoofd riep: Neeeee! Dat kan niet! Ik moet bereikbaar zijn! Maar mijn nek kraakte: ‘Jaaa, goed plan!’
Mijn nek won.

Ik gaf mijn broer (tevens collega) de sleutel tot mijn cloud en hij zou goed op alles passen. Hop, op naar de Drôme in Zuid-Frankrijk. Na een paar dagen toch voortdurend in mijn hoofd aan het werk te zijn geweest, veranderde er langzaam iets. Zag echte bergen in plaats van bergen werk, bivakkeerde naast kabbelende riviertjes, rook de lavendel, bewonderde middeleeuwse dorpjes en dronk teveel wijn en at teveel kaas. Maar de ruimte die dat analoge leventje gaf was eigenlijk zo goed en efficiënt. Ik kreeg lucht, ideeën, inspiratie, en bedacht snode plannen. En dit alles door pixelschaarste, en mijn Moleskine op schoot.

Ik herinnerde me opeens ook een tip van een docent van de AKI: ‘Schets en brainstorm altijd zoveel mogelijk, kruip niet direct achter je computer. Vergelijk het met boodschappen doen, als je geen boodschappenbriefje hebt, ren je ook als een kip zonder kop rond.’ In mijn geval klopt dat. Sinds de vakantie probeer ik iedere dag een uur te tekenen, te schetsen en/of te schrijven. En alleen achter de computer te kruipen als ik echt iets ga doen en ik mijn boodschappenbriefje naast me heb liggen. Dat lukt nog steeds. Herboren. Nu nog een nieuwe nek scoren.

februari 21, 2017Comments are off for this post.

Pieken en dalen op de skipiste

Vorig jaar stond ik na vier dagen les te hebben gehad, met bevende skietjes bovenaan een piste die bijna geen kleur verdiende. Waarschijnlijk was het gewoon mijn lievelingskleur, groen. Huilen. Mijn echtgenoot begeleidde me stapvoets naar beneden, onder de belofte van mokken vol hete glühwein in de stube onderaan de piste. Ik zag alleen een verschrikkelijke afgrond, wist me niks meer te herinneren over techniek en was totaal geblokkeerd. Dit nooit meer.

Hij haalde me dit jaar weer over om het nog één keer te proberen, want: ‘iedereen moet er doorheen en dan wordt het vanzelf leuk’. Ik geloofde hem maar half, ik dacht dat het alleen voor andere mensen gold. Maar omdat ik wel heel goed bleek te zijn in de dingen die om het skiën heen hingen, zouden we gaan. Ik heb ondertussen alweer drie dagen les. Morgen de laatste. Iedere dag ging het steeds een beetje beter.

Maar! Vandaag -bovenop een berg, in de stromende regen, storm, nat tot op het bot- kwam ik tot diepe inzichten, mensen!

1. Valangst

Vanochtend in de gondel de berg op: Links: zelfverzekerde arrogantie, rechts: pure angst.

Vanochtend voor de les begon, skiede ik met lichte tegenzin met mijn fanatieke zoon en man een piste af waar ik een jaar lang nachtmerries van heb gehad. Het was een vriendelijk glimlachende blauwe piste. Maar ik was zo bang om te vallen. Mijn man riep me steeds toe: ‘Je moet juist gewoon een keer vallen! Dan is het daarna niet eng meer!’ Ik nam na een tijdje een te klungelige bocht en viel heel zachtjes in de sneeuw. De kop was er af. Van het vallen dan. Nadat ik me omhoog gezwoegd had onder applaus van mijn manvolk, was het opeens minder eng! Toen bedacht ik me opeens: al die guru’s hebben gelijk: je mag best wel af en toe op je bek gaan. Dat gebeurt gewoon als je lastige dingen doet. Niet erg. Faalangst (valangst) ammehoela.

2. Ik zie het einde niet, en helaas ook weer wel!

Grote pistes waar je zo heel diep naar beneden kijkt, en ook nog lang geen skilift (oftewel het einde van de hel / de poort naar de hemel) ziet, is ook verschrikkelijk. Zo kon ik dat ook met werk hebben. Een bizarre hoeveelheid opdrachten dat je echt naar de keel greep, waardoor ik dan bijna lamgeslagen in de stress kon raken. Ik besloot de piste vandaag na een paar keer diep ademhalen, heel rustig en zorgvuldig mogelijk, bochtje na bochtje te nemen. Ieder bochtje was een overwinning. En opeens was ik onderaan. Helemaal heel en blij. En wilde ik nog wel een keer! Zo hak ik opdrachten voor mijzelf eigenlijk ook in hapklare brokjes, zodat ik steeds dichter bij het einddoel kom 🙂

3. Ik kan dat gewoon

Vorig jaar hing ik tijdens de lessen bescheiden achteraan te klungelen. ('Ga jij maar voor hoor!') Ik kwam niet mee, praatte mee met mede-bangerikken en had er geen vertrouwen in. Dit jaar besloot ik fanatieker mee te doen, meer vooraan te skiën en nu hoor ik opeens bij ‘de harde kern’ van het lesgroepje. Die zelfs in de stromende regen nog door-skiet. En nog hard en best soepel ook. (Ik schep op, ja) Daar ben ik heel trots op. Ik bedacht me net onder de douche dat het dus echt door je houding komt. Als je al denkt dat je niet goed bent dan gedraag je je daar ook naar en kom je niet mee.

Conclusie: Ik kan een beetje skiën. Nu kan ik alles.

 

 

september 11, 20161 Comment

Een productiviteits-nerd is ook een nerd

Laatst vroeg iemand me of ik een ‘nerd-in-disquise' was. Misschien ben ik dat wel, maar ik denk dat het niet eens zo goed verstop. Die grote bril geeft al veel weg natuurlijk. Mode vind ik vrij ingewikkeld en draag voor de zekerheid alleen maar jurken. Enfin. Een nerd zijn is tegenwoordig wel iets om trots op te zijn, en die trotsheid voelde ik zeventien jaar geleden ook al even.

Rond mijn 22e (oeps, reken maar uit mensen) zat ik met drie goede vrienden 's nachts bier te drinken in ons stamkroegje. Deze vrienden konden goed programmeren en waren in hun studentenkamers de hele tijd aan het compilen, en samen werkten ze aan een eigen besturingssysteem. Verder waren ze heel gezellig. We praatten en dronken er lustig op los, terwijl ik in mijn tasje rommelde om sigaretten (iedereen rookte toen nog!) te zoeken. Ik kwakte eerst een handjevol usb-kabels en een zip-schijfje op de biertafel alvorens ik mijn Lucky Strikes en aansteker te pakken had. Een heiligverklaring bij de aanblik van de zooi op tafel van het driekoppige manvolk volgde. Het was onbedoeld, en toch was ik trots.

Het productiviteits - nerdschap

Verder ben ik niet zo heel nerderig hoor. Ik kan wel moeilijk zonder mijn mac en beheers mijn Adobe programma's behoorlijk goed. Ik weet wat er speelt op webdesigngebied / usability. Maar waar ik dus echt een nerd in ben is het gebruik van appjes die mijn leven vergemakkelijken. En dat wil ik compatible hebben op alle devices. Want als zelfstandige moet je blijkbaar ook echt alles zelfstandig doen, kom ik achter. Van projectbegeleiding, ontwerpen, presentaties maken, contact houden met opdrachtgevers, contact houden met programmeurs en drukkers, administratie en natuurlijk (...oja, waar was ik...) ontwerpen. Mijn verslaving gaat dus vooral uit naar het intensieve gebruik van productiviteits-appjes, omdat ik -zoals veel andere creatieve mensen- nogal snel met mijn hoofd in de cloud zit. Maar ja, getting je things done is wel belangrijk als je een goedlopende onderneming wil hebben.

Dat lukt gelukkig: mede dankzij deze fantastische appjes:

Todoist

Oooh jij heilige Todoist! Dit waanzinnig fijne appje heb ik altijd openstaan en werk ik continu bij. Ik deel projecten in op taken, en deze taken verdeel ik in overzichtelijke kleinere taken, verdeeld over bijvoorbeeld een dag of week. Aan deze kleinere taken hang ik voor mijzelf een urenschatting zodat ik een dag beter in kan plannen. Het todoist appje heb ik op mijn mac draaien, evenals op mijn iPhone. Zo weet ik altijd precies wat er die dag/week/maand moet gebeuren. De enige valkuil bij dit appje is dat ik altijd iets teveel plan op een dag. Maar dat kan je dingen die wat minder prio hebben makkelijk doorschuiven naar de volgende dag, zodat de app je vervolgens een fijne avond of nacht kan wensen. Dat is prettig.

Pomodoro

Ik gebruik het appje heel vaak in heel drukke tijden waarbij ik toch moet blijven ademhalen. Pomoro is een digitaal kookwekkertje in de vorm van een tomaatje. Dit helpt te focussen op taken in vrij korte tijd. Je deelt een klus in op ‘pomodoros’ van 25 minuten.  Dus het ontwerpen van een flyer kan 5 pomodoros duren. Omdat je het in hapklare brokken verdeeld blijf je dus steeds 25 minuten flink gefocused (het werkt echt!). Na die 25 minuten kan je even 5 minuutjes reviewen wat je hebt gedaan en snel een kop thee en koekjes halen. Na vier pomodoros heb je een kwartier rust en na 8 stuks mag je echt wel even langer pauzeren. (Soms vloek ik ook wel eens in bijzijn van mijn kinderen met een afgeleide van dit woord: 'wel pomodori!' Maar dan ben ik niet echt boos hoor.)

Trello

Trello is een projecttool waarbij je online kan samenwerken aan een klus. Je werkt samen aan een ‘projectboard’ waar je lijsten bedenkt, bijvoorbeeld: ‘to do’, ‘doing’ done’. Binnen die lijstjes maak je ‘cards’ met de taken. Deze cards kan je dan verschuiven naar verschillende lijsten. Het fijnst is natuurlijk een verschuiving van 'Doing' naar ‘Done’! Trello is vooral fijn omdat je echt een visueel overzicht hebt van het project en is een perfecte tool om ook te delegeren. Iedere teamlid weet wat hij/zij moet doen.

Things

Aan appje zoals Todoist, maar dan helemaal via het 'Getting Things done' principe. Dit appje draai ik ook op mijn Mac en iPhone en  ik gebruik deze vooral voor privézaken, om het huishouden / verjaardagen / dingen / plannen, studies die je in de toekomst wil doen en ideetjes goed in te delen.

Instapaper

Ik ben nogal dol op het lezen van artikelen en kan hier ook weer snel afgeleid van raken. Voor je het weet kom je in een lees-loop terecht en heb je het werk niet af. Instapaper is een website (helaas nog geen appje!) die de artikelen die je graag later wil lezen en bewaren, voor je verzamelt op je eigen pagina. Ik heb tevens plugins voor alle browsers zodat ik een webpagina met een druk op de knop opsla in de mijn 'nog te lezen artikelen' pagina. Zo lees ik het allemaal later als ik van Pomodoro even een langere pauze mag, of als Todoist mij een prettige avond heeft gewenst.

Mocht je meer willen weten over mijn productieve leven of willen praten over de moeizame tijd van zipschijfjes, trek dan aan de bel! Of app me 🙂

juni 23, 20152 Comments

De freelancende moeder

Als men mij als kind de vraag stelde wat ik zou willen worden als ik groot zou zijn, dan was het altijd: ‘Moeder’. De beroepen die ik daarnaast opsomde verschilden nog wel eens: bijv. paardenverzorgster, dierenarts, paardenverzorgster, bakker, paardenverzorgster, mode-ontwerpster tot waar ik nu ben: een grafisch ontwerper met een bedwingbare baklust. Die gelukkig ook moeder is geworden van twee extreem leuke kinderen.
Toen mijn kinderen er eenmaal waren merkte ik dat ik het gelukkigst en het rustigst was (of was dat rustige gewoon vermoeidheid?) als ik in de buurt van die twee kon zijn. Dat ik niet ergens ‘verplicht’ hoefde te zitten. Dat ik beschikbaar was als moeder. En als ik al eens onverhoopt weg moest van kantoor in verband met een temperatuurverhoging van een kind, ik me niet schuldig hoefde te voelen. Ondanks dat mijn werkgever zo flexibel en begripvol was. Het voelde toch onnatuurlijk om het kroost overdag door vreemden op te laten voeden. Nu ben ik sinds januari een freelance ontwerper, waarvan ik twee dagen fulltime moeder ben. Opvang is tot het minimum gereduceerd. Toch werk ik die twee ‘mamma-dagen’ wel, en krijg bijna altijd een hele werkdag voor elkaar, met kinderen kleiend/tekenend naast me. Ik kan nu helemaal zelf mijn tijd indelen en bouw zoveel mogelijk om de kinderen heen aan mijn bedrijfje. Het is keihard werken, dat wel. Soms begin ik ’s ochtends om 6 uur, voordat de kinderen wakker worden. En zodra ik de jongste telg voor haar middagslaapje met zalvende stem in bed heb gelegd, en de oudste ondertussen een iPad in handen heb gedrukt, dan spoed ik me snel naar mijn bureau en ga fluks aan het werk. Het huishouden is ondertussen ook uitbesteed: geen tijd voor en is geen hobby. Bijna nooit zit ik te niksen. Dit geldt ook voor de avonden. Maar het mooie is dat mijn werk een lucratieve hobby blijkt te zijn geworden en ik mijn kinderen zie floreren. En dat is het mooiste wat er is.

Conclusie tot nu toe: ik ben nog nooit zo gelukkig en vermoeid geweest in mijn werkende en moederende leven. Ga zo door, al zeg ik het eh zelf!

© KIRSTEN FABELS 2024   |   PRIVACYVERKLARING  |  KVK 60689684   |   BTW NL001652500B98   |   CONTACT